آلیاژ های سیستم دو تایی روی-آلومینیم به ویژه آلیاژ های غنی از روی یکی از جدیدترین مواد صنعتی خصوصا در صنایع بوش و یاطاقان سازی می باشند. جایگاه صنعتی آنها باعث شده است تا پدیده های مختلف متالورژیکی در آنها به ویژه تحولات فازی در سالیان اخیر مورد بررسی و ارزیابی قرار گیرند. تمرکز توجه محققان به آلیاژ های مذکور باعث گردیده است که آلیاژ های غنی از آلومینیم از همان سیستم دوتایی خصوصا تحولات فازی پیر سازی در آنها کمتر مورد توجه قرار گیرد. در مقاله حاضر تشکیل و رشد فاز های رسوبی در آلیاژ پیرشده آلومینیم-روی(30%وزنی) توسط میکروسکپ های الکترونی(T.E.Mو عبوری-رو بشی ((S.T.E.M)  و با استفاده از میدانهای دید روشن ،تاریک و هم چنین الگو های پراش مشاهده و مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاصل بیانگر تجزیه فاز فوق اشباع 'αبه فاز هایm"α و'mα (پس از تشکیل مناطق(G.P توسط مکانیسم تجزیه فازی "سلولی"میباشد. این مکانیسم در مجاورت مرز دانه های فاز اشباع فعال می گردد .جهات رشد آنها[001]و[111] اندازه گیری شده است.مکانیسم مذکور جزئی از تحول اسپینودال بوده و فاز m"α با ساختمان بلوریF.C.C (غنی از روی ) در واقع دومین فاز انتقالی در مسیر تحولات فازی به سوی فاز پایدارη در این سیستم آلیاژی می باشد.

عملیات زیر صفر یک روش کارآمد برای افزایش کارآیی آلیاژهای فلزی است و به علاوه، پیرسختی یک روش متداول برای افزایش نسبت استحکام به وزن آلیاژهای آلومینیم 2024 و 7075 به منظور استفاده در بدنه هواپیماهای مسافربری است. در این تحقیق، اثر عملیات زیرصفر در دمای 196-درجه سانتیگراد (زیرصفرعمیق) با مدت زمان نگهداری 4 ساعت روی میزان رسوب سختی آلیاژهای آلومینیم 2024 و 7075 مطالعه می شود. به همین منظور، برای مطالعه ریزساختار از میکروسکپهای الکترونی روبشی (SEM) و روبشی-عبوری (STEM) استفاده شده است. همچنین، برای مطالعه خواص مکانیکی از آزمون کشش و سختی استفاده شده است. نتایج نشان داده است که با انجام عملیات زیرصفر، تشکیل رسوب در مجاورت ذرات موجود در زمینه بویژه برای ذره آهن، تسهیل می شود زیرا در دماهای زیرصفر، اختلاف ضریب انقباض آهن با زمینه آلومینیم موجب می شود تا در دمای پیرسختی برابر با 100 درجه سانتیگراد، اتمهای عناصر آلیاژی (مانند مس در آلیاژ 2024 و منیزیم در آلیاژ 7075) راحت تر جذب نواحی اطراف ذره آهن شوند. تشکیل رسوبهای جدید موجب شده است که استحکام تسلیم آلومینیم 2024 و 7075 نسبت به نمونه شاهد به ترتیب 32 و 20 مگاپاسکال و همچنین استحکام کششی آلومینیم 2024 و 7075 نسبت به نمونه شاهد به ترتیب 26 و 21 مگاپاسکال افزایش پیدا کرده است. درحالیکه در هر دو جنس، سختی تغییر محسوسی نکرده است.

سوپرآلیاژ پایه نیکل GTD-111 به دلیل مقاومت به خوردگی داغ و اکسیداسیون عالی و استحکام مکانیکی مناسب در دمای بالا در ساخت پره های ردیف اول توربین های گازی نیروگاهی کاربرد دارد. در این تحقیق تاثیر عملیات همگن سازی، انحلال جزئی با دو نرخ سرمایش (آب و هوا) و پیرسازی بر ساختار و سختی سوپرآلیاژ جهت دار شده GTD-111 بررسی شد. به این منظور نمونه استوانه ای با دانه بندی جهت دار به قطر 10 میلیمتر و ارتفاع 40 میلیمتر به روش بریجمن با سرعت کشش قالب 6 میلیمتر بر دقیقه تهیه شد. مشاهدات درشت ساختاری نمونه جهت دار، حضور دانه های کشیده شده در راستای طولی نمونه را به علت اعمال گرادیان دمایی در مذاب تایید کرد. همچنین بررسی های ریزساختاری نشان داد که عملیات همگن سازی باعث انحلال بخشی از رسوبات گاماپرایم اولیه در زمینه شد. بعلاوه، رسوبات گاماپرایم اولیه در نمونه سرد شده در آب از دمای انحلال جزئی دارای مورفولوژی کروی و مکعبی با گوشه های پخ دار و در نمونه سرد شده در هوا بصورت مکعبی گوشه دار بود. عملیات پیرسازی نیز به دلیل فوق اشباعیت زمینه از عناصر آلیاژی در حین فرآیند همگن سازی و انحلال جزئی، تاثیر عمده ای روی جوانه زنی و رشد رسوبات گاماپرایم ثانویه داشت که این اثر برای نمونه های سرد شده در آب از مرحله انحلال جزئی چشم گیرتر بود. نتایج سختی سنجی کاهش میزان سختی را پس از عملیات همگن سازی نشان داد. بعد از فرآیند پیرسازی نیز به دلیل بهبود مورفولوژی، اندازه و توزیع رسوبات افزایش سختی در نمونه ها ملاحظه شد.

اثر نیتراسیون پلاسمایی دمای پایین بر خواص خوردگی و خوردگی-سایش فولادهای رسوب سختی آستینی A286 و مارتنزیتی 17-4PH در گستره ای از دما و زمان های عملیات مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج آزمایشی نشان می دهد که شاخص ها و خواص لایه های نیتریدی بستگی زیادی به شرایط فرآیند داشته و احتمال بهبود قابل توجه خواص سطحی از این نظر را دارد. نتایج همچنین نشان داده اند که شرایط عملیات در دمای 420°C در 10 ساعت شرایط بهینه برای دو فولاد 17-4PH و A286 جهت بهبود شرایط خواص سایشی خشک و همچنین مقاومت خوردگی نسبتا خوب است. تحت شرایط خوردگی-سایش، نیتراسیون پلاسمایی در دمای 420°C برای 10 ساعت، همچنین شرایط بهینه برای فولاد A286 می باشد. بهرحال برای فولاد 17-4PH عملیات نیتراسیون پلاسمایی در دمای 500°C بر 10 ساعت نشان داده است که می تواند شرایط بهینه برای مقاومت خوردگی-سایشی را ایجاب نماید.

آلیاژ AA8090 از جمله آلیاژهای فوق سبک و کارپذیر آلومینیوم حاوی لیتیم بوده که با توجه به مدول الاستیک بیشتر و وزن مخصوص کمتر جایگزین برخی از آلیاژهای هوایی مثل گروههای 2000 و 7000 شده اند. در این پژوهش کامپوزیت های پایه AA8090 با درصدهای حجمی 3، 6 و 9 درصد SiC به روش اصلاح شده ی گردابی تولید شده و مورد عملیات اکستروژن داغ قرار گرفتند. در ادامه عملیات حرارتی رسوب سختی (T6) پس از کوئنچ جهتدار در دمای 190 درجه سانتیگراد روی آنها صورت پذیرفت. سپس آزمون سایش به روش پین روی دیسک با اعمال بارهای 10، 20 و 30 نیوتن بر روی نمونه های بدون عملیات حرارتی و تحت عملیات حرارتی کوئنچ جهت دار در زمان مربوط به پیک سختی انجام شد. نتایج سایشی در بارهای 10 و 20 نیوتن برای کلیه نمونه ها، سایش ملایم را نشان داد ولی از بار 20 به 30 نیوتن یک انتقال از سایش ملایم به شدید مشاهده شد. افزایش کسر حجمی ذرات کاربید سیلسیم در زمینه آلیاژ AA8090 باعث کاهش نرخ سایش گردید. همچنین در اثر عملیات حرارتی رسوب سختی پس از کوئنچ جهت دار در بارهای سایشی 10 و 20 نیوتن، نرخ سایش نسبت به نمونه های بدون عملیات حرارتی کاهش یافت ولی در بار 30 نیوتن بدلیل تغییر مکانیزم سایش به نوع چسبان و کاهش فرم پذیری پس از رسوب سختی، نرخ سایش افزایش یافت.

در این مقاله تاثیر دمای پیرسختی بر ریزساختار، خواص مکانیکی و الکتریکی آلیاژ مس- 4/0 % کروم مورد بررسی قرار گرفته است. فرآیند محلول سازی در دمای 950 درجه سانتیگراد به مدت یک ساعت و پیرسازی در دماهای مختلف 200، 300، 400، 500 و 600 درجه سانتی گراد به مدت 5 انجام گرفت. ریزساختار نمونهها توسط میکروسکوپ الکترونی گسیل میدانی بررسی گردید. علاوه بر این، یک مدل تحلیلی جهت تعیین میزان رسوب عناصر آلیاژی و استحکام تسلیم نمونه ها بکمک آنالیز کمی تصاویر ریزساختار و هدایت الکترکی آنها ارایه شده است. با افزایش دمای رسوب سختی تا 500 درجه سانتی گراد تعداد رسوبات افزایش و اندازه آنها کاهش می یابد. استحکام تسلیم، استحکام کششی و توان کارسختی در دماهای 200 و 300 درجه سانتی گراد نسبت به نمونه محلول سازی شده کاهش، در دمای 400 و 500 درجه سانتی گراد افزایش و مجددا در دماهای بالاتر کاهش می یابند. استحکام کششی و استحکام تسلیم در شرایط بهینه رسوب سختی نسبت به نمونه محلولسازی شده به ترتیب 7/21 و 7/51 % افزایش داشته اند. با افزایش دمای رسوب سختی تا دمای 500 درجه سانتیگراد هدایت الکتریکی بطور پیوسته افزایش یافته و در دمای بالاتر از 500 درجه تقریبا ثابت می ماند. همچنین مقایسه نتایج تست کشش با نتایج مدل نشان داد که مدل ارایه شده در این مقاله با دقت خوبی قادر به پیش بینی تنش تسلیم نمونه های پیر سخت شده است.

در پژوهش حاضر، از یک معادله بنیادین براساس مدل سینوس هایپربولیک، برای توصیف رفتار تغییر شکل گرم فولاد زنگ نزن رسوب سخت شونده نیمه آستنیتی Fe-17Cr-7Ni (17-7PH)، استفاده شده است. با استفاده از داده های تجربی به دست آمده براساس آزمایش های فشار گرم در محدوده دمایی C° 1100-950درجه سانتی گراد و محدوده نرخ کرنش 1-0. 001بر ثانیه و محاسبه ارتباط بین پارامترها و ثوابت ماده (? ، A، n و Q)، مدل مورد استفاده توسعه داده شد. در این پژوهش ارتباط بین ثوابت ماده و کرنش حقیقی به صورت روابط چندجمله ای درجه شش بیان شده است. از معیار میانگین خطای نسبی مطلق (AARE) و ضریب همبستگی (R)، برای ارزیابی عملکرد مدل مورد مطالعه استفاده شد. مقادیر محاسبه شده برای AARE و R به ترتیب برابر با 5/17 % و 0/99 به دست آمدند. نتایج این تحقیق حاکی از آن است که معادله بنیادین استفاده شده می تواند تنش سیلان را برای این آلیاژ با دقت خوبی در محدوده وسیعی از شرایط آزمایشی پیش بینی کند. بنابراین از این معادله می توان به طور گسترده برای تجزیه و تحلیل مکانیزم های تغییر شکل و تکامل ریزساختاری استفاده کرد.

هدف در این پژوهش به بررسی تاثیر پودرهای اکسیدی SiO2، MoO3 و CuO بر عمق نفوذ، ریزساختار و پروفیل سختی جوش GTAW فولاد زنگ نزن رسوب سخت مارتنزیتی 17-4PH پرداخته شده است. نمونه هایی با ابعاد 150× 50 میلی متر با ضخامت 5 میلی متر از ورقی از جنس فولاد 17-4PH توسط پودر های اکسیدی SiO2، MoO3 و CuO جوشکاری گردیدند. نتایج حاکی از این بودند که استفاده از پودرهای اکسیدی سبب افزایش عمق نفوذ تا 5/1 برابر در جوش این فولاد در مقایسه با حالت معمولی شده اند. همچنین استفاده از پودر SiO2 اگرچه باعث افزایش 49/7 میلی متری عمق نفوذ شد، ولی ظاهر جوش مناسبی حاصل نکرد. استفاده از پودر های MoO3 و CuO نیز باعث افزایش عمق نفوذ تا 3/5 میلی متر گردیدند. در جوش با استفاده از پودر MoO3 آخال در سرتاسر جوش در کناره ها وجود داشت. ریزساختار جوش در نمونه های مختلف تفاوت چشمگیری نداشته و شامل ساختار دندریتی با فریت دلتا به صورت بین دندریتی بود. پروفیل سختی جوش نمونه ها نشان دهنده نزدیکی مقدار سختی نمونه های جوشکاری شده با استفاده از پودر های اکسیدی با فلزپایه بود.